ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွ ေရာက္တက္ရာရာအေတြးမ်ား

ရံုးထဲကလွမ္းထြက္လုိက္ေတာ့ အခ်ိန္က (၇)နာရီေတာင္ထုိးေတာ့မယ္.. ေဆာင္းတြင္းဆုိေတာ့ ညေရာက္တာကလည္းေစာတာမုိ႔ လံုးလံုးႀကီးကုိ ေမွာင္ေနပါၿပီ.. Trader Hotel နဲ႔ sakura က ႏွစ္သစ္ႀကိဳဖုိ႔ ထြန္းထားတဲ့မီးေတြ၊ လမ္းမီးေတြ၊ ဆူးေလဘုရားက မီးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာထိန္လင္းေနေပမဲ့ မီးပ်က္ရက္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ့ၿမိဳ႕သစ္က ရပ္ကြက္ေလးကေတာ့ ေမွာင္ေနမွာပါေလ.. တိုးေ၀ွ႔သြားလာေနတဲ့ လူအုပ္ထဲကေနပဲ ဆူးေလကားဂိတ္ကုိ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္.. ႏွစ္သစ္ကူးေတာ့မွာ မုိ႔လားေတာ့မသိဘူး.. လူေတြက အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ တက္ၾကြေနၾကသလုိပါပဲ.. လာတဲ့ကားေတြကုိ တုိးေ၀ွ႔ေျပးတက္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္စုက မ်ားတာေရာ၊ အိမ္ေရာက္ရင္လည္း ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ ေနရမွာ ပ်င္းတာေရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခေရပင္ေအာက္ကရပ္ၿပီး နည္းနည္း ေစာင့္ေနလုိက္တယ္.. လူေတြကေတာ့ အေရာင္အေသြးအစံုပါပဲ.. ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မွန္းလုိ႔မရတဲ့လူေတြ...

သူတို႔ကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူအမ်ားစုဟာ စမတ္က်က် ရံုးတက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေျခေနမေပးတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်.. အမ်ားအမ်ားစုဟာ ေငြေၾကးပူပန္မႈေတြကုိယ္စီနဲ႔ ကုိယ္ရတဲ့ေငြကုိ စိစစ္သံုးေနၾကရတာခ်ည္းပဲ.. လူေနမႈအဆင့္အတန္းဟာလည္း တျခားႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္နိမ့္က်တာပဲ.. ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ..

အမ်ားစုကေတာ့ လက္ရွိအစုိးရကုိ လက္ညႈိးထုိးၾကမွာပဲ.. ဒီမိုကေရစီမရွိလို႔.. စစ္အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္လုိ႔.. ဖိႏွိပ္လုိ႔.. လာဘ္စားလုိ႔.. အား..စံုေနမွာပါပဲ.. ဟုတ္လား.. မဟုတ္ဘူးလား.. ဒါဆုိလည္း ဘာလုိ႔ ဒီလုိအခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ၿပီး က်ပ္တည္းေန၊ အက်ပ္ေတြ႔ေနတဲ့ ျပည္သူကုိ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈ ဆုိတာေတြ ထပ္လုပ္ေနလဲ..

ပီးေတာ့ ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြကုိ အရွိန္အဟုန္ျမွင့္ေတာ့မယ္ ဆုိတာကုိ ၀မ္းသာအားရ သတင္းေတြေၾကျငာေနၾကတာလည္း ေရဒီယုိေတြမွာ၊ အင္တာနက္ေတြမွာ ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ.. ျပည္သူဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေနပါၿပီဗ်ာ.. ဘာေၾကာင့္မ်ား ထပ္ဖိအားေပးခ်င္ရတာလည္း.. ျပည္သူမွာ တဖက္ကလည္း ဖိေနတယ္.. ဒီဘက္ကလဲ ထပ္ဖိတယ္.. ကုိယ္ဘာမွမတတ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥအတြက္ အပီခံေနရတယ္.. ကမၻာေပၚမွာ ဒီမုိကေရစီ မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ ဘာလုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိမွ ဒီမုိကေရစီမသံုးလု႔ိဆုိၿပီး ဒဏ္ခတ္ခ်င္တာလည္း.. ျမန္မာျပည္သူကုိ မင္းတုိ႔ဟာ စစ္အစုိးရကုိ အသက္စြန္႔ မေတာ္လွန္သေရြ႕ ငတ္ျပတ္ေနေအာင္ လုပ္ပစ္မယ္.. မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံ မႀကီးပြားေစရဘူးဆုိတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ထပ္ဖိဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာဟာ မရက္စက္လြန္းဘူးလားဗ်ာ..

ဖတ္ဖူးတဲ့ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္က ႏွစ္သက္မိတဲ့စကားေလးတစ္ခုလည္း ေတြးမိပါတယ္.. စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈနဲ႔ ဒဏ္ခတ္ရေအာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ဘာအျပစ္ရွိလု႔ိလဲ.. သူတို႔ေတြကေရာ ဘာမုိ႔လုိ႔ ဒဏ္ေပးပါတယ္ ဘာတယ္နဲ႔ လာေၾကာေနတာလည္း.. ဘယ္သူက သူတုိ႔ကုိ ဒဏ္ေပးပုိင္ခြင့္ေတြ ေပးထားလုိ႔လည္း... ကုိယ္ေတြကေရာ ဘာေတြမုိ႔လုိ႔ သူတုိ႔ဒဏ္ေပးတာခံေနရတာလည္း.. ဒါဆုိရင္ေတာ့ ျပည္သူဟာ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈကုိ ခံေနရတာတင္မကေတာ့ ပါဘူး.. ေစာ္ကားခံရတာပါျဖစ္ေနပါၿပီ..

ေနာက္ၿပီး ဒီပိတ္ဆုိ႔မႈ ကုိလက္ယက္ေခၚၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ.. ေထာက္ခံၾကသူေတြ.. သူတို႔က စစ္အစုိးရဟာ ရက္စက္ၿပီးဖိႏွိပ္တယ္လုိ႔ ေအာ္ေနၾကတယ္.. ဒါဆုိ အဲဒီဖိႏွိပ္တာကုိ ျပည္သူက အသက္စြန္႔မေတာ္လွန္သေရြ႕ မြဲေတေအာင္လုပ္ထားမယ္ဆုိတဲ့သေဘာလား.. ႏုိင္ငံနဲ႔ ျပည္သူကုိ တကယ္ခ်စ္ရင္ ဘယ္သူ အုပ္ခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေကာင္းစားပါေစလားဗ်ာ.. ဘယ္ကလာေကာင္းစားရမွာလဲ သူတုိ႔အိတ္ထဲပဲေရာက္သြားမွာလုိ႔ ရမ္းသမ္းေျပာၿပီး ႏုိင္ငံကုိ ဒီေလာက္ထိ နိမ့္က်ေစမယ့္ နည္းလမ္းကုိေရြးခဲ့တာေတာ့ ပရမ္းပတာ ႏုိင္လြန္းပါတယ္.. ရွင္းရွင္းေျပာရင္ အဓိကပန္းတုိင္ဟာ ႏုိင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးေကာင္းစားဖို႔ မဟုတ္ဘူးလား.. ဒီမုိကေရစီဆုိရင္ ေကာင္းစားႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး ဒီမုိကေရစီတာမဟုတ္ဘူးလား.. ဒီမုိကေရစီပဲသံုးရမယ္.. ခုစစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္.. သူမဆင္းေပးေသးဘူး.. ဆင္းမွာလဲမဟုတ္ဘူး.. အဲဒီေတာ့ မင္းတုိ႔ သူ႔ကုိမေတာ္လွန္သေရြ႕.. ႏုိင္ငံဒီမုိကေရစီမရွိသေရြ႕ မြဲေတေနရမယ္ဆုိတာလား... အသက္စြန္႔ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ရံုသတၱိနဲ႔မရပါဘူး.. ငတ္လြန္းလာၿပီကြာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဆိုၿပီး လူစိတ္ေပ်ာက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာမွပဲ ရမွာပါ.. ျပည္သူကုိ အဲေလာက္ထိသံုးၿပီးမွ ေအာင္ပြဲခံမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရက္စက္မလြန္းဘူးလား..

ျပည္သူကုိ ႏွစ္ဖက္လံုးက ထြက္ေပါက္မရွိေအာင္ ပိတ္ရုိက္ေနတဲ့ ပံုစံဟာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး.. ႏုိင္ငံဟာ ရက္စက္လွတဲ့ အာဏာလုပြဲမွာ ျပားျပား၀ပ္ေနရပါၿပီ.. ဒါဟာ.. ဒီလုိႏုိင္ငံေရးသမားေတြရွိတာဟာ အမိျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ကံဆုိးမႈပါပဲ..

ေသဆုိေသ ရွင္ဆုိရွင္ဆုိတဲ့ သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စနစ္ေတာင္ တုိးတက္တဲ့အျမင္ေတြနဲ႔ သူ႔ဘာသာက်ဆံုးေသးတာပဲ.. ျပည္သူကုိ အျမင္က်ယ္ေအာင္ စီးပြားေရးဖြင့္ေပးၿပီး ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္း ရလာေအာင္ ဘာလုိ႔မႀကိဳးစားခ်င္ရတာလဲ.. ၾကာမွာေပါ့ဆုိရင္လည္း ခုေကာျမန္ေနလို႔လား.. ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိ ပိတ္ပါဆုိ႔ပါနဲ႔.. လက္ရွိအစုိးရျပဳတ္ၾကားတာကလြဲလုိ႔ ဘာေကာင္းသတင္းမွ မၾကားခ်င္ေတာ့တာဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ..

အေတြးေတြစံုၿပီး ေခါင္းရႈတ္လာတာနဲ႔ ၾကည္ေနတဲ့စိတ္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားသလုိပါပဲ... ကုိယ္ပဲ လုိက္မမီေတာ့တာလား သူတုိ႔ပဲ ဆန္းျပားလြန္းတာလား...

ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခေရပင္ေအာက္ကထြက္လာလုိက္တယ္.. တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကုိယ္ေပၚကုိေၾကြက်လာတဲ့ ခေရပြင့္ေလးက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ကဗ်ာဆန္သြားေစသလုိပဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏွစ္သိမ့္တာထင္ပါရဲ႕.. တုိးၾကပ္ဆဲ ဘတ္စကားေပၚ ကၽြန္ေတာ္တုိးတက္လုိက္တယ္.. ခုမွလခေလးထုတ္လာတာမုိ႔ လူကနဲနဲေတာ့ စိတ္ေပါ့ပါးေနသလုိပါပဲ.. ဘတ္စကားေပၚမွာလည္း ရီသံေတြ၊ စကားသံေတြ နဲ႔ ဆူညံေနတာပဲ..

ျမန္မာေတြဟာ ေရာင့္ရဲလြယ္ၾကတယ္.. ေမ့ေပ်ာက္လြယ္ၾကတယ္.. ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စပါယ္ရာေအာ္သံ.. ခရီးသည္ေတြၾကပ္သပ္တုိးေ၀ွ႔သံ.. ဘဲဥေတြ၀ီစီသံ... လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ေဘာ္လံုးပြဲအားေပးသံ.. ေစ်းသည္ေတြေအာ္သံ.. အိမ္မွာရွိတဲ့မိသားစုအသံ.. အိမ္ေဘးကတုိင္းရင္းသူေလးေတြအသံ အားလံုးကုိ ႏွစ္သက္တယ္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံဟာ ခ်စ္စရာပါ..

ဒီႏုိင္ငံကုိ တုိးတက္ပါေစလားဗ်ာ.. ဘာေၾကာင့္မွ ျပစ္ဒဏ္မခတ္ပါနဲ႔ေတာ့..

ကၽြန္ေတာ့္ကားဟာ အသံက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး ေျပးေနပါၿပီ.. ၂၀၀၇ ကုိထားခဲ့ၿပီး ေျပးေနသလုိပါပဲ.. ၂၀၀၈ ဟာမၾကာခင္ေရာက္ပါေတာ့မယ္.. အဲဒီႏွစ္သစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏုိင္ငံ၊ ကၽြန္ေတာ့္လူမ်ဳိးေတြအားလံုး မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုဖုိ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ..



ေမာင္ငယ္ရင္ေသြး
ဒီဇင္ဘာ ၃၁၊ ၂၀၀၇ အမွတ္တရ